En plotseling sneed het verlies door mijn hart
Ze zat tegenover me in de serre. Mijn tante had ons net thee ingeschonken. “Hannette is hier om mij te bezoeken vanuit Zwitserland. Ze is Mauds oudste dochter,” zei ze. Helen slikte zichtbaar en haar ogen begonnen te tranen. Tranen rolden over haar wangen. “Oh,” zei ze, “ik hield van je moeder. Ze was zo’n aardig persoon. Altijd geïnteresseerd in anderen. Goh, het spijt me zo dat ik zo emotioneel reageer.” Haar oprechte en emotionele reactie raakte me. Ik begon ook te huilen. Ik realiseerde me hoeveel mijn moeder geliefd was door mensen ver weg in Engeland en door mensen dichter bij huis in Nederland. En ik realiseerde me hoeveel ik haar ook miste. En daar zat ik dan, huilend over een kopje thee, zoals mijn moeder haar middagthee noemde, een overblijfsel van haar 11 jaar in Engeland, tegenover een totale vreemdeling die ik nog nooit eerder had ontmoet.
Als je denkt dat je het verdriet hebt verwerkt, maar dat niet hebt…
Mijn moeder is 2,5 jaar geleden overleden en haar jaren sinds de pandemie waren zwaar. Dus haar dood kwam op een bepaalde manier als een bevrijding. Ze was dankbaar voor alles wat ze had meegemaakt en voelde alleen maar dankbaarheid jegens ons, haar meisjes, en haar familie en vrienden. Ze was een zeer geliefd persoon. Ik ben volledig in vrede met haar overlijden. Toen en nu, maar de emotionele reactie van de buurvrouw van mijn tante stak als een mes in mijn hart. De plotselinge pijn van een situatie waarvan je dacht dat je die had verwerkt. Een situatie waarvan je dacht dat je er genoeg tijd aan had besteed. Het was opgelost, doorleefd, geaccepteerd, verwerkt en toch is het dat niet.
Een leeg nest is ook een fase van rouw
Hetzelfde geldt voor de pijn die je voelt als je aan je kinderen denkt die het huis hebben verlaten. Je bent blij voor hen dat ze hun beste leven leiden, je bent blij om meer tijd voor jezelf te hebben, en je bent blij voor de fijne en lieve mensen die je hebt grootgebracht. Maar onder de gevoelens van opwinding voel je de nostalgie van de dagen dat je kinderen jonger waren. Waar is de tijd gebleven? Heb je genoeg genoten van de tijd met hen? Je mist de plakkerige handjes op je gezicht en dat kleine stemmetje dat je vertelt hoeveel je de beste bent in alles.
En je voelt het verdriet om het leven dat je had. Volle dagen, je voelde je nodig, de zorg voor het gezin was vervullend en je bloeide in die rol. Het volle schema haalde het beste in je naar boven. Natuurlijk waren er dagen dat je je kinderen achter het behang kon plakken, maar over het algemeen was je gelukkig en vervuld. En vandaag voelt je leven leeg. Je wordt plotseling geconfronteerd met de pijn van niet nodig zijn, niet op je best zijn, aangezien je agenda vrij leeg is, en je mist de rommelige kamers, de volle koelkast en de vuile vlekken op de net schoongemaakte keukenvloer.
Het was makkelijk om je goed te voelen over jezelf
Het was makkelijk om je goed te voelen in dat drukke leven, en nu word je geconfronteerd met de leegte. Je kunt je niet meer verstoppen achter de drukte. De drukte van een baan, de drukte van je gezin of de drukte het meereizen met je partner. Die drukte gaf je een goed gevoel, je regelde alles perfect, stond voor iedereen klaar maar het was ook een vlucht. Die zijn nu weggevallen en door die leegte ben je nu in de positie om je leven volledig naar eigen wens vorm te geven. En dat is de pijn die je voelt. Je hebt geen idee wat je wilt? Je hebt je leven altijd aangepast aan de behoeften van anderen en je eigen wensen, struikelblokken en verlangens genegeerd. Anderen pleasen en jezelf opofferen. Please is een manier om jezelf niet over ogen te hoeven komen.
Ik negeerde mijn hart en werd advocaat
In mijn geval schreef ik me in voor de rechtenstudie terwijl ik iets creatievers wilde doen. Creatieve studies waren volgens mijn vader een hobby. Het was onmogelijk om geld te verdienen met kunst. En zo werd ik advocaat bij een groot advocatenkantoor. Totdat de pijn van het niet luisteren naar mijn hart te groot werd en ik besloot voor een carrière in de kunst. Later werd ik ook hier door een hartenkreet weggeroepen maar dat is een heel nieuwe blog. Ook later in het leven maakte ik radicale veranderingen vanwege een verlangen of behoefte die ik veel te lang had genegeerd. En ik schrijf dit nu makkelijk op maar natuurlijk vond ik dat leke keer reuze spannend en stelde ik het 10x uit of zelfs af. Totdat de maat vol was. Ik kon mezelf niet meer recht in de spiegel aankijken. Immers zoals het bekende citaat zegt: “Sterf niet met je muziek nog in je.” – Wayne Dyer
Hoe voelt dit nu voor jou nu je dit zo leest?
“De enige manier om geweldig werk te doen is door te houden van wat je doet. Als je het nog niet hebt gevonden, blijf zoeken. Ga niet settelen.” – Steve Jobs Of “De enige persoon die je voorbestemd bent te worden, is de persoon die je besluit te zijn.” – Ralph Waldo Emerson
De angst onder ogen zien of spijt voelen
De roep van je hart zal blijven kloppen op je deur. Tot het te laat is en de roep van je hart verandert in tranen van spijt.
De tijd tikt door maar het is nog niet voorbij
Je hebt nog genoeg tijd om je verlangens te vervullen en te doen wat je het gelukkigst maakt. Waarom wachten? Je bent het waard om die laatste decennia op jouw voorwaarden te leven. Kijk je de angst voor het onbekende aan of leef de rest van je leven met spijt? Pak je nu die kans om voor eens en voor altijd vrij te zijn of en te leven op jouw voorwaarden. Vrij, vreugdevol en met vervulling. Aan jou de keuze.
Dit hoef je niet alleen te doen. Ik heb al vele vrouwen zoals jij daarin begeleid. Laat mij jou helpen.
Plan een gratis gesprek waarin ik je minstens één geweldige tip of tool zal geven die je direct kunt implementeren, wat je zal helpen om een verandering te maken. Laat de muziek spelen.
Dutch 
English